Ahmet Boyacıoğlu
Festivalin en çok beklenen ve en çok izlenen etkinliği elbette ödül töreni. Cumartesi günü seçim nedeniyle Türkiye’ye döndüğümüz için bu yıl töreni internetten izlemekle yetinmek zorunda kaldım.
Tören öncesi kırmızı halıda birçok ünlü ve tanıdık isim yürüdü, bence en ilgi çekici isim 85 yaşındaki Jane Fonda oldu. Festival boyunca davetiye bulamadığım tek etkinlik ‘Jane Fonda ile Buluşma’ oldu. Bunun sebebi ise sabahın yedisinde festival alanına otuz saniye geç kalmış olmamdı. Neyse ki bu tür olayları daha sonra internetten izlemek mümkün.
En İyi Erkek Oyuncu Ödülü, Wim Wenders’ın Japonya-Almanya ortak yapımı ‘Perfect Days’ filminin oyuncusu Koji Yakusho’ya gitti. Herkesin en sevdiği film, Tokyo’da tuvaletleri temizleyen ve son derece kolay ama tatmin edici bir hayat süren bir adam hakkındadır. Filmi izlerken oyuncunun Şener Şen’e benzediğini düşündüm. Mummer Brav da aynı duyguya kapıldı.
MERVE DİZDAR: EN GÜZEL OYUNCU
En İyi Kadın Oyuncu Ödülü bizimdi. Merve Dizdar’ın konuşmasını dün sizlerle paylaşmıştım. Tekrar okumanızı rica ederim. Merve’nin ‘Kuru Otlar Üstüne’ ile sinemamıza kazandırdığı karakter asla unutulmayacak. Kadınların toplumdan bu derece dışlanmaya çalışıldığı bu garip çağda, böyle bir ödül almak da çok güzel.
Hirokazu Kore-eda, ‘Canavar’ adlı filmiyle En İyi Senaryo Ödülü’nü kazandı. Ödülünü alırken, senaryoyu 2018 yılında bir okulda şiddet gören bir çocukla ilgili bir gazete haberinden yola çıkarak yazdığını söyledi.
Mansiyon olarak tanımlanabilecek Komite Ödülü, Aki Kaurismaki’nin ‘Düşen Yapraklar’ filmine verildi. Çok yeterli sinema. Sinemanın oyuncuları ödülü almak için sahne aldı. Kaurismaki, birkaç yıl önce Berlin’de ödülü aldığında bir daha sahneye çıkmadı ama festival direktörü Dieter Kosslick ödülü salondaki koltuğuna getirdi. Birçok Finli gibi Kaurismaki de içmeyi sever, akşam saatlerinde sahneye çıkmak zordur. Umarım bu cümle sansürlenmez.
En İyi Yönetmen Ödülü ‘The Pot Au Feu’ adlı Fransız sinemasının yönetmeni Tran Anh Hung’a gitti. İzleyemediğim filmlerden biriydi. Bazen aynı anda iki yerde olmak gerekiyor, icraatlar örtüşüyor. Bu yıl 60. yılını kutlayacak olan Antalya Altın Portakal Sinema Festivali ile ilgili toplantılar yaptığımız için bazı sinemaları kaçırdık. Juliette Binoche’nin oynadığı film yemek hakkındaydı.
Quentin Tarantino, Kurulun Büyük Ödülü olan İkincilik Ödülünü duyurmak için geldi ve kısa bir konuşmanın ardından yaşayan bir efsane olan Roger Corman’ı sahneye davet etti. 1926 doğumlu Corman, yapımcı ve yönetmen olarak düşük bütçeli filmleriyle tanınır. Sinemamızın maddi sıkıntılarını aşmak için Corman gibi bir yapımcıdan öğrenilecek çok şey olduğunu düşünüyorum. Misyon Büyük Ödülü, Jonathan Glazer tarafından yönetilen ‘The Zone of Interest’e gitti. Sizlerle daha önce paylaştığım bu sinema, hem sinema dili hem de Auschwitz toplama kampına çok farklı yaklaşımı nedeniyle herkesin beğenisini kazandı.
‘BİR KAZANIN ANATOMİSİ’NE ALTIN palmiye
Gelelim büyük ödül Palme d’Or’a. Jane Fonda ödülü takdim etmek için sahne aldı. “Ben festivale ilk kez 1963’te geldim, çoğunuz daha doğmamıştınız ve hiç kadın yönetmen yoktu” diyerek ödülünü açıkladı. Bence Justine Triet’nin ‘Bir Düşüşün Anatomisi’ iki nedenle Altın Palmiye’ye layık görüldü. Birincisi sinema Fransız yapımı, ikincisi ise yönetmen hanım. Daha önce ‘Hitchcock taklidi, televizyon kanallarında her gün izlenebilen sıradan bir polisiye’ diye tanımladığım sinema hakkındaki fikrim değişmedi.
Sonuç olarak 21 sinemanın yarıştığı ve ünlü yönetmenlerin yer aldığı bir yarış izledik. Cannes’da büyük ya da küçük ödüller olduğuna inanmıyorum. Böyle bir seçimin ortasında heyet yedi sinemayı öne çıkardı ve ödüllendirdi. Bunlardan bir tanesinin de Nuri Bilge Ceylan’ı konu alması ve Merve Dizdar’ın En Uygun Kadın Oyuncu ödülünü alması sinemamız için çok değerli. Özellikle son yıllarda ülkemize ve yurt dışında sinemamıza olan ilginin oldukça azaldığı düşünüldüğünde bu ödülün anlamı daha da büyüyor.
Son olarak yarışma dışında gösterilen iki sinemadan bahsetmek istiyorum. Indiana Jones’un beşinci (ve muhtemelen son) filminin festivalde gösterilmesinden daha değerli olan, 80 yaşındaki Harrison Ford’un Cannes’a gelişi ve bir veda ilanıydı. 154 dakika süren film, bilgisayar teknolojisinin sinemada neler yapabileceğini göstermesi açısından ilgi çekiciydi. Sinema 1944 yılında, İkinci Dünya Savaşı sırasında Alpler’den geçen bir trende başlar. Burada, Harrison Ford çok genç olarak karşımıza çıkıyor. Ardından 1969 yılında Ay’dan dönen astronotlarla buluşacağımız New York City’e gidiyoruz ve sırasıyla Fas, Yunan Adaları ve Sicilya’da devam eden macera New York’ta son buluyor. Sinema eleştirmenler tarafından çok beğenilmese de herkes bir şekilde izleyecektir eminim.
80 yaşındaki Martin Scorsese, Amerikan tarihinin bilmediğimiz karanlık (ve kirli) olaylarını anlatmakta çok başarılı bir yönetmen. 2002’deki ‘Gangs of New York’u hatırlayın, böyle bir sinema yok. Cannes’da yarışma dışı gösterilen ‘Flower Moon Killer’ (The Killers of Flower moon) 206 dakikalık, son derece değerli ve özgün bir filmdi. Şenlikler Scorsese’yi yarışmaya katılmaya ikna edebilseydi, sonuçlar çok farklı olabilirdi. 2017 yılında yayınlanan birebir romandan uyarlanan ve gerçek olaylara dayanan film, Flower Moon adlı bir kasabada geçiyor. Atalarının topraklarından sürülen Osage kabilesi, Oklahoma kasabası Flower Moon’a yerleşir. Kısa bir süre sonra bulunan petrol sayesinde kabile üyeleri çok güçlü hale gelir. Uyanık Amerikalılar, bu serveti evlilik ve ardından gelen cinayetler yoluyla ele geçirmeye çalışıyor. Robert De Niro ve Leonardo DiCaprio’nun korkunç adamlar olduğunu da belirtelim. Scorsese basın toplantısında ‘film aşk, güven ve ihanet hakkında’ dedi. Robert De Niro da canlandırdığı karakteri anlamanın mümkün olmadığını söyledi. Festivalde sadece iki gösterimi olan ve biletleri kısa sürede tükenen ‘Flower Moon Killers’ mutlaka izlenmesi gereken bir baş yapıt.
Gelecek yıl tekrar birlikte olmak dileğiyle.
